In 1976 is de Opiumwet van 1928 ingrijpend gewijzigd op basis van de volgende uitgangspunten:
- intensieve bestrijding van de handel in harddrugs en amfetaminen;
- differentiatie tussen stoffen op lijst 1 met onaanvaardbare risico’s (opium, cocaïne,
amfetamine, LSD) en de stoffen met aanvaardbare risico’s op lijst 2 (waaronder cannabisproducten);
- vermindering van de criminalisering van het bezit van stoffen op lijst 1 voor eigen gebruik door dit feit als overtreding te rubriceren;
- differentiatie tussen personen al naargelang hun betrokkenheid bij drugs, vooral onderscheid tussen handelaren en gebruikers. Bij cannabisproducten geldt voor het verschil tussen handel en gebruik een grens van dertig gram. Voor de overige stoffen geldt als criterium „geringe hoeveelheid tot eigen gebruik”. Handelaren worden onderscheiden in handelaren in stoffen van lijst 1 en die van lijst 2.
De differentiaties tussen de stoffen (lijst 1 en lijst 2) en hoedanigheden (gebruiker of handelaar) zijn gekoppeld aan verschillende strafmaxima.
Het Nederlandse drugsbeleid zou men als nuchter en pragmatisch kunnen kenmerken. Het tracht de middenweg te vinden tussen de „war on drugs” en volledige legalisering. Verder wordt het Nederlandse drugsbeleid in vergelijking met sommige andere landen gekarakteriseerd door het streven naar een humane bejegening van de gebruikers. Er is een tendentie om drugsproblemen in de eerste plaats als een volksgezondheidsvraagstuk en niet als een probleem van justitie te zien. Preventie, voorlichting, hulpverlening en medische verzorging hebben prioriteit. In Nederland wordt reeds twintig jaar op grote schaal de vervangende drug methadon voorgeschreven.
Tegen de handel, vooral de internationale en georganiseerde handel, wordt met strafrechtelijke middelen opgetreden. De sterke toename van de aantallen gedetineerden in Nederland is mede door dat beleid (gedoogbeleid) veroorzaakt.
Het aantal drugsverslaafden wordt in Nederland reeds lange tijd geschat op ca. 20.000 tot 25.000 verslaafden, waarvan tussen 6.000 en 7.000 in Amsterdam. Er is veel onderzoek verricht naar de samenhang tussen criminaliteit en verslaving. In de Nederlandse bestaat consensus over het feit dat ongeveer de helft van de verslaafden reeds met enige regelmaat delicten pleegde alvorens zij verslaafd raakten aan drugs. Dit gegeven wijst erop dat de criminaliteit van verslaafden slechts ten dele een gevolg is van verslaving. Veeleer komen zowel verslaving als de delinquentie voort uit een deviante levenswijze en/of problematische persoonlijkheid. Uit het onderzoek van Grapendaal e.a. (M. Grapendaal, Ed. Leuw en J.M. Nelen, De economie van het drugsbestaan. Criminaliteit als expressie van levensstijl en loopbaan, Gouda Quint, Arnhem, 1991) is gebleken dat het beschikbare geld de omvang en de aard van het gebruik bepaalt. Ook de verslaafde zet kennelijk de tering naar de nering. De meeste gebruikers zijn polydrugsgebruikers. Een veel voorkomende combinatie is heroïne en cocaïne. Belangrijk is verder dat ongeveer 20% van het totale inkomen wordt verworven door criminele activiteiten, terwijl 28% uit uitkeringen, 22% uit prostitutie en 18% uit deelname aan de verkoop van drugs afkomstig is. Aruba is geen uitzondering hierin!
De „coffeeshop-scene” is het logische gevolg van de wettelijke differentiaties tussen hard- en softdrugs en de daarmee verband houdende differentiaties bij opsporing en vervolging. De Nederlandse overheid streeft ernaar om de consumentenmarkten voor soft- en harddrugs gescheiden te houden. Door laagdrempelige verkooppunten voor cannabis te gedogen in jongerencentra en „coffeeshops” wordt een sociale barrière opgeworpen voor de verkoop van gevaarlijkere drugs. De verkoop van cannabis wordt op basis van het opportuniteitsbeginsel gedoogd, voor zover men aan de vijf criteria uit de coffeeshop richtlijn van 1991 voldoet: verkoop van niet meer dan 30 gram, geen handel in harddrugs, geen reclame, geen uithangborden, geen verstoring van de openbare orde en geen verkoop aan minderjarigen.
Desondanks als groot probleem wordt door velen gezien dat weliswaar de verkoop van kleine gebruikershoeveelheden cannabis wordt gedoogd, maar dat geen regeling is getroffen voor de aanvoer van de handelswaar (de voordeur-achterdeur paradox).
Gevolgen van het Nederlandse drugs-gedoogbeleid anno 2019
Het officiële/integere deel van de Justitie in Nederland heeft begin van dit jaar (2019) de regering 200 miljoen euro extra bovenop de begroting gevraagd voor DRUGSBESTRIJDING, want zij KUNNEN HET NIET MEER AAN! De DRUGSOVERLAST heeft zich over heel Nederland in alle steden en wijken verspreid! DIT IS HET GEVOLG VAN HET TWEESLACHTIGE GEDOOGBELEID!!! Laatste officiële cijfers Justitie Nederland: Per jaar worden er 1000 laboratoria voor XTC en Cristal-Meth opgerold en per maand 500 wietplantages opgerold in wijken verspreid over heel Nederland!
Op Aruba is er nog geen officieel gedoogbeleid of legalisering voor drugs: maar 40 % van de jeugd is verslaafd aan drugs en/of verdovende middelen! Het percentage gerehabiliteerde/clean is veel kleiner dan het percentage NIEUWE verslaafden (met name onder jeugdigen/jongeren)! Bij legalisering van cannabis in Aruba, wat een gedoogbeleid is, wordt en zal het percentage verslaafden zonder meer nog sneller groeien!
CONCLUSIE: Indien op Aruba “RECREATIEVE MARIHUANA” wordt ingevoerd, dan wordt het PROBLEEM VERSCHOVEN en het probleem echter wordt NIET OPGELOST. Aruba imiteert hierdoor een soort GEDOOGBELEID!
OPLOSSING VOOR DE DRUGSPROBLEMATIEK OP ARUBA: Naast het Justitiële-, Gezondheidszorg- en Sociale Crisisbeleid moet een VEEL STERKER en OVERHEERSEND PREVENTIEBELEID WORDEN GEVOERD EN INGEVOERD!
HOE? DAT ZAL EEN UITDAGING ZIJN VOOR ALLE VOOR DE KOMENDE JAREN VOOR ALLE GOVERMENTELE ALS NIET GOVERMENTELE PARTIJEN OP DIT GEBIED!